Roma - Rotterdam - Amsterdam

Mijn vlucht naar Nederland op 23 december jl. is niet helemaal vlekkeloos gelopen, in die zin, met horten en stoten (letterlijk) is het vliegtuig van Transavia niet geland op Rotterdam, maar op Amsterdam Schiphol. De dag van vertrek verliep al hectisch. Op het vliegveld Roma Fiumicino was ik niet de enige... Nee, dat zeker niet. En omdat ik bij de incheck balie redelijk laat was, moest ik ook nog haasten om door de gate te komen. Gelukkig waren een aantal aardige Italianen die mij voor lieten. En uiteraard ook een aantal Nederlanders lieten mij door, maar dat ging niet van harte. "Ik heb nog maar een paar minuten", zei ik in het Italiaans, ik had haast. En ik had ook haast! Maar wat bleek nou, zaten die Hollanders bij mij potverdrie in het vliegtuig! Ouch! Geen goede beurt gemaakt Syl, dacht ik nog. Als blikken konden doden, dan was ik er nu niet meer geweest. Ze hadden het gelijk over de Italianen die altijd maar voorpiepen. Ik Italiaanse? Na al die jaren misschien dan toch wel! En ik deed natuurlijk net alsof ik op dat moment GEEN Nederlandse was. Ik sprak opeens alleen maar Italiaans.

De vlucht verliep prima, totdat we moesten landen op Rotterdam Airport. Ik wist al van de storm, en ik hield mijn mail al dagen van te voren extra in de gaten om te kijken of er vertragingen waren o.i.d. Maar nee dus. Alles was ok. Nou goed, de landing. Het lukte gewoon niet! Aiuto! Het vliegtuig ging van onder naar boven, en van links naar rechts. Mensen moesten overgeven, de zakjes vlogen om onze oren. De stewardessen bleven zitten en kwamen niet helpen. Overal zag je rode alarmknopjes branden. Maar niente, het kon gewoon niet. Zo erg waren de turbulenties. De vleugels zag je vanuit het raam op en neer gaan. Na twee landingspogingen, bloed zweet en tranen zijn we doorgevlogen naar Amsterdam! Het was al bijna middernacht. Ik dacht in het vliegtuig: "Het kan me niet meer schelen, ook al slaap ik op eigen kosten in een hotel in Amsterdam, landen is voor mij het allerbelangrijkste." Ik wilde niet meer vliegen. Ik vond dit helemaal niet leuk! Ik voelde me machteloos, opgesloten. Toen ging er ook nog even door mij heen: "ok, dus this is it!?" Want paniek in de toko was er. Ik bleef maar knijpen in mijn handen... "als dit maar goed komt." En mijn ouders dan? De afspraak bij de kapper, mijn biertje, de hond, mijn zus, nichtjes, vrienden, marathons?! Ik wil er nog wel wat lopen hoor! En mijn werk dan? Nee nee, dit gebeurt mij toch niet? Altijd bij de buren, maar niet bij mij... en het tegendeel bewijst maar weer.

Wat een stress. Als ik er nog aan denk, draait mijn maag. En weet je wat dan zo bizar is. Tijdens een vlucht doet iedereen z'n ding. De een leest, de ander slaapt, stelletjes zitten gezellig te doen. Nou ik niet. Wat ik dan wel doe tijdens een vlucht? Ok, ik lees ook en ik slaap af en toe. Maar als je dit meemaakt in een vliegtuig, dan ben je opeens een team. Dan is je ding doen niet meer belangrijk. En die Nederlandse bromknorren hoorde ik ook niet meer over voorpiepen... Ik heb ze zelfs mijn kotszakje gegeven! Zo ben ik dan weer wel. En ooh wat waren zij misselijk!

En nu, ja, nu lekker Hollands eten met familie en vrienden. Bitterballen, frikandellen, patat, rookworst, zuurkool, rode kool en ... last but not least oliebollen. Het is oliebollen en appelflappen tijd. Op naar de Heemraadsingel in Rotterdam!