donderdag 24 oktober 2013

krentenbollen en bananen

De laatste avond in Nederland, morgen vertrek ik weer naar Italië. De koffer is gepakt, allang van te voren. Waarom? Normaal ben ik helemaal niet zo, integendeel. Ik ben een beetje "veritaliaanst". Veel doe ik op het allerlaatste moment. Maar nu dus even niet.

Zondag is DE marathon van Venetië. Zenuwachtig. Ja, dit keer wel. En ik weet waarom: 1) ik wil weer een PR lopen; 2) de muur. De muur op de Ponte della Libertà. Het 35 km punt. De man met de hamer wacht daar op mij. Precies voordat ik de stad in loop. En dan komen weer de O ZO bekende vragen in me op: "Waarom doe ik dit, en hoe kan het zo zijn dat ik dit leuk vind? Ik probeer dan aan leuke dingen te denken. Ik draai een soort knop om. Want als ik zeg: "ik kan niet meer, ik ben kapot", dan krijg ik het alleen maar moeilijker. En dat moet ik zien te vermijden. Toen ik vorig jaar de marathon van Limone liep, voorbij het 30 km punt had ik het zwaar. De weg naar Malcesine was saai. Het begon te regenen, en we liepen met weinig man. Ik was mijn muziek zat. Ik dacht aan Manuela. Een goede vriendin van mij uit Arco. "Na de marathon zal ze weer lekker voor mij koken!" En dat was ook echt zo. Daar keek ik naar uit. Bij Amsterdam was dat anders. Toen waren mijn ouders er. Bij het 30 km punt en bij de finish stond mijn moeder er. Dat was mooi. En ook al had ik het toen zwaar, ik dacht, er wacht iemand op mij bij de finish dus GO!

Nu zal ik ook iemand hebben bij de finish, althans dat hoop ik. Antonio. Hij is mijn beste vriend uit Venetië. Ik ken hem sinds 2003, 10 jaar. Hij heeft een bar in de wijk Santa Croce. Ook al spreken we elkaar niet veel, en zien we elkaar misschien twee keer in het jaar, we zijn er voor elkaar. Geweldig. Als het hem lukt dan staat hij bij de finish met een spritz en tramezzini....super lekker! Kijk, als ik dit vooruitzicht heb en ik zit er helemaal doorheen, dan ga ik hieraan denken. Geeft mij energie.

Morgen vlieg ik vanuit Amsterdam naar Treviso. Als het goed is zal ik rond 16.00 uur in Venetië zijn. Dan richting het San Marco plein lopen waar Adriano op mij wacht.
De krentenbollen en bananen gaan mee. Evenals de cup a soup, gezouten drop, pasta...?! ja pasta! Ik wil in mijn appartement "pasta in bianco" eten. Het gaat nu om de koolhydraten en niet om het lekkere. Zondagavond ga ik lekker eten, als het lukt bij Bancogiro. Mijn favoriete restaurant. Maar de laatste twee dagen, rust, eten en misschien 1 of 2 biertjes.

Mijn i-pod is gereed. Mijn garmin horloge is opgeladen. De koffer is ingepakt. Laat maar komen! Ik ga gewoon die 42,195 km lopen. Wat is daar nou moeilijk aan? Claudia, een atleet uit Cecina, heeft mij vorig jaar gezegd toen we samen in de "pineta" liepen..."een marathon moet je gewoon binnen de 3 uur lopen." Tja, wat ik daarop geantwoord heb?

Niks is onmogelijk. Een marathon nu binnen de 3 uur is voor mij onhaalbaar. Ik denk dat ik hem gewoon ga uitlopen. Ik ga genieten. Niks PR. Maar toch...


1 opmerking:

  1. Heel veel succes, Sylvia. En de onzichtbare man aan km30, die je dus niet ziet staan, maar er wel is, dat ben ik. En ik denk dat er zo heel veel zullen zijn.

    BeantwoordenVerwijderen