Vanochtend weer as usual 20 kilometer gelopen. Ik vertrok om 08.30 uur. Dat is al laat. De temperaturen in Toscane laten het niet meer toe om op de dag te gaan lopen. Je moet of heel vroeg gaan, of heel laat. Maar dat laatste doe ik nooit. Hier zijn nauwelijks voetpaden, ik loop op de weg. En als het donker is dan loop ik er liever niet. Dus dan maar in de ochtend. Ik had besloten weer eens naar Bolgheri te gaan lopen, Via de Strada Bolgherese. Dat blijft een mooie route, en op het moment dat je dan op de Viale dei Cipressi loopt is zo waanzinnig mooi. Zeker in de ochtend als er nog bijna niemand is. De cipressen langs de weg. Aangekomen in Bolgheri heb ik door het stadje gelopen.
Langs Osteria Magona, langs Enoteca Tognoni. Er was natuurlijk nog helemaal niemand, behalve dan de inwoners van het dorp.
Op de terugweg werd het warmer, ik had het ook een beetje zwaar. Maar 5:09 uur/km en dan 20 km met 22 graden is niet slecht. Morgen heb ik vrij, dan ga ik meer lopen...als het lukt. Ik sluit af vandaag, ik begin om 15.30 uur en ik ben er tot middernacht. Dat word een kort nachtje dan. En ik weet nu al, als ik vroeg de wekker zet, dan kan ik er niet uitkomen. Ik voel dan de vermoeidheid, ik ga verzaken. Dat weet ik nu al. Maar toch, ik ga het proberen.
Gisteren is een vriendin langs geweest uit Nederland. Zij was hier in Toscane voor haar werk. Ik realiseerde me gisteravond pas dat we elkaar voor het laatst in Nederland gezien hebben. Voordat ik naar Trentino ging. Dat was oktober of november. En het leek wel gisteren. Er is zoveel gebeurd in de tussentijd, ik sta daar niet meer bij stil. Ik maak zo ontzettend veel mee, dat ik me vaak niet besef hoe lang ik vrienden of familie niet zie. Mijn ouders spreek ik 1x in de week via Skype. Dat is fijn. Maar verder is mijn leven gewoonweg niet meer zoals ik het vroeger altijd heb gedaan. Toen ik hockeyde bij Leonidas, bestuurslid was van Dante Alighieri en als secretaresse in Rotterdam werkte. Het "standaard" leventje min of meer. Ook daar heb ik het geweldig gehad, maar ik wilde altijd weer wat anders. Ik vind dingen gauw saai. Ik moet iets nieuws hebben, iets avontuurlijks, uitdagend dan voel ik me lekker. Zoals nu ook, het werken in Toscane is geen peulenschil. Het is hard werken. En in deze periode van crisis is het best heftig in Italie. De onzekerheden, het werk, de toekomst.. En daarbij train ik ook nog eens voor een marathon. Want wat als ik geen marathon loop in een jaar? En net zoals vorig jaar, ik moet weer een medisch certificaat hebben voor deelname. Dat heb ik nog niet, maar via via regel ik dat wel weer en het komt altijd wel goed met Silly. En zo niet, in september ben ik in Umbrie, dan kan ik altijd naar dokter Corsetti gaan in Terni. Die mij al tot twee keer toe heeft goedgekeurd voor een marathon.
Warm, warm en warm..pff. Morgen ga ik naar het strand en morgenavond, ja eindelijk, dan ga ik lekker Cacciucco eten bij een vriendin van mij in Goretta. Zij werkt in een restaurant, is kok en kan koken als de beste. Een toppertje. Ik kan daar nu al naar uitkijken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten